AnnAquamarine

Patrzmy podziwiajmy po raz ostatni Gwiazdy spadają A wraz nimi spadają niebiosa Unosi się ziemia Spektakl przemocą odegrany Wstrząśnie poruszy Upadniemy na kolana porażeni Brakiem jakichkolwiek zasad Zbawienie przyjdzie bez litości Sprawiedliwie dla wszystkich O sekundę za wcześnie By pożegnać powiedzieć kocham I zanim światło zanim dźwięk Do nas dotrze Każdy na chwilę na sekundę Zostanie sam ze sobą Będziemy mieli swoje prywatne piekło Puste niebo I pozostaniemy już na wieki Ślepi we własnym przekleństwie

Leoric pchnął drzwi i wszedł do gospody, ocierając z czoła strugi wody. Czym prędzej zamknął za sobą drzwi, zostawiając za nimi deszcz jak i zmęczenie. Podróżował większą część dnia i z prawdziwą ulgą powitał fakt, że ten wieczór spędzi w ciepłym łóżku, a nie gdzieś pod drzewem. Życie najemnika nie było usłane różami, ale mimo to je lubił. Ruszył przed siebie. Miejscowi zerkali na niego, zwłaszcza na wielki, wiszący na plecach miecz dwuręczny. P